ขอบบัว

หยุดยาวที่ผ่านมา ว่างจัด เลยซื้อสีมาทาขอบบัวห้อง



เรื่องมีอยู่ว่า เพดานห้องเป็นแบบเปลือย แต่ผนังนั้นเป็นแบบปลอมมีการซ่อนท่อ ก็เลยมีท่อเยอะแยะมากมายที่วิ่งอยู่บนเพดานแล้วมุดหลบเข้าไปในผนัง

เดิมทีเคยบอกช่างให้ทำบัวโดยเว้นระยะผนังกับเพดานเป็นช่องให้ท่อมุด แต่ช่างกลับบอกว่าจะทำให้เพดานเตี้ย แนะนำให้เจาะรูตามจำนวนท่อ ก็เลยตามใจช่าง เค้าน่าจะมีประสบการณ์มากกว่า

พองานออกมา แทบจะรับไม่ได้ เพราะเจาะรูเล็กรูใหญ่ไม่เป็นระเบียบเอาซะเลย  แต่ก็ทน ไม่อยากรื้อทำใหม่

อยู่มาวันก่อน ล้างทำความสะอาดผนังห้อง ก็ไปเจอแผ่นผนังที่ตัดไม่เท่าเพื่อน ช่างแอบทาสีดำให้ดูเท่าได้แนบเนียนมาก อยู่มาปีกว่ายังไม่รู้เลย เลยเกิดไอเดียจะทำขอบบัวแบบทาสีขึ้นมา

คิดได้ก็ออกไปโฮมโปร บอกพนักงานอยากได้สีดำด้าน ยังไม่ทันเอ่ยปากสั่งเค้าก็ผสมให้ในทันที ดีนะไม่ได้แค่ถามเฉยๆ แหะๆ เหลือบไปเห็นป้ายว่าให้จ่ายเงินก่อนผสมสี ใจดีจังแอบทำให้ก่อน



การทานั้นไม่ยาก สีที่ให้มาก็อย่างดี กลิ่นแทบไม่มีเลย เอากระดาษกาวแปะรองขอบสีไปรอบห้อง แล้วทาเลย



ยากสุดก็ต้องรื้อโต๊ะตู้เตียงที่ชิดขอบผนังออกมาก็แค่นั้น



รอสีให้แห้ง ซึ่งก็แป็บเดียว ก็เป็นอันว่าเสร็จเรียบร้อย




พอใจ

คลองหลอด

เนื่องด้วยศุกร์ที่แล้วว่างจากเที่ยว ด้วยความเซ็ง จึงออกไปเดินเล่นคลองหลอดกับทอส ทอสมันอยากซื้อเสื้อบอลกับเปาะเปี๊ยะ (เดิมทีจะไปซื้อตอนเย็น แต่อาการแฮงค์กำเริบ เลยไม่ได้ไป)

คิดได้ ก็คว้ากล้องที่วางให้ฝุ่นเกาะมานานไปด้วยซะเลย




ถึงปุ๊บก็ต้องแวะกินขนมจีน ช่วงนี้ทอสเป็นอะไรไม่รู้ ชวนกินมื้อดึกประจำ โชคดีที่ไม่ค่อยชอบขนมจีนเท่าไหร่ เลยไม่ได้กินด้วย



นี่เป็นครั้งแรกที่มาเดินคลองหลอด ก็มีของแปลกๆ เยอะดี ส่วนใหญ่เป็นของจำพวกมือสอง หลายร้านก็เหมือนหอบเอาของเก่าที่บ้านมาขายโดยไม่ได้คัดกรองแต่อย่างใด เรียกเป็น Garage Sale สไตล์ไทยก็ว่าได้ ก็ดีนะ ของเก่าที่เราไม่อยากได้แล้ว อาจยังมีคนอื่นที่เห็นคุณค่าของมันก็ได้ ดีกว่าเก็บให้เก่า หรือเอาไปทิ้ง ส่วนตัวชอบเอาไปทิ้ง บางทีเป็นของที่ยังใช้ได้แท้ๆ ก็เลือกที่จะทิ้งแทนที่จะเก็บให้รก โดยมักจะคิดว่าคนคุ้ยขยะคงเอาไปใช้เองแหละ ว่าแต่การเอามาขายแบบนี้ชัวร์กว่าเยอะ อีกทั้งยังได้ค่าตอบแทนเล็กน้อย



หลังจากเดินจนพอใจ ซึ่งก็ไม่ได้เดินทั่วหรอกนะ รู้สึกเริ่มขี้เกียจ ทอสก็หาเสื้อบอลไม่ได้ แต่ชักหิว เลยมุ่งหน้าไปข้าวสาร ระหว่างทางมีร้านประปรายเพราะเริ่มเก็บกันแล้ว เหลือร้านนวดฝาเท้า ซึ่งเห็นแล้วก็แปลกดีนะ เพราะข้างๆ ร้านมีคนปูเสื่อนอนจนแทบแยกกันไม่ออก



มาถึงข้าวสารก็เกือบตีสาม โชคดีร้านเหล้าริมทางยังเปิดให้นั่ง เลยได้นั่งดูนักท่องเที่ยวเดินไปมา จริงๆ ก็ชอบมานั่งดูคนที่ข้าวสารนะ มันให้อารมณ์เหมือนทุกวันเป็นวันหยุดยาว ที่พร้อมจะปลดปล่อยความเครียดได้อย่างไม่เกรงกลัวอะไร ที่แน่ๆ ไม่มีใครกลัวแฮงค์ ป้าย Very Strong ก็ติดกันซะทุกร้านจนรู้สึกว่าความแรงคงเท่ากันทั้งหมด




หมดถังก็กลับบ้านนอน ดีจัง วันนี้ไม่เที่ยว